Quito
Goed aangekomen in Quito. Met Iberia vliegen valt mee. Het is nu zes uur 's avonds. Het dalen van het vliegtuig was een beetje raar.
Ik had last van mijn maag ... het daalde vrij snel van 10.000 m naar 2.900 meter.
In Madrid een half uur moeten wandelen voor we aan de vertrekpoort voor Quito waren. Met een bus werden we dan gevoerd naar het vliegtuig. Helemaal achteraan op rij 36 aan het venster. In het vliegtuig waren 1 x 2 - 1x 3 en 1x 2 stoelen op een rij ... Het viel op dat er veel kinderen mee waren met hun ouders. Ook heel wat Vlamingen op
dezelfde vlucht ... vermoedelijk een aantal vrienden met een reisorganisatie.
In Quito geland stonden buiten de luchthaven heel wat taxichauffeurs klaar om ons te voeren ... We hebben niet onmiddellijk toegeslagen,maar eerst een beetje gewandeld en dan pas een taxi gevraagd.
We logeren in hostal La Posada Colonial .... er stond een mijnheer op straat met zijn kinderen te spelen. Hij merkte dat we een kamer zochten en bood zijn hotel aan. Eerst waren we in Hotel Cumanda, maar het was te duur ze vroegen maar eventjes 18 dollars. Nu betalen ze 8 dollar een kamer met afzonderlijke badkamer.
Nu zoeken we nog iets om te eten, we doen nog een wandelingske en dan slapen...
Nu mag ik ook iets schrijven...
Helemaal anders dan aankomen in Peru, Lima is veel luider, groter, getoeterder, hier mooiere taxi's, andere bussen, minder volk 2.000.000 ipv. Lima 12.000.000.
Wel lastiger wandelen. 2850 meter hoog en het niet gewoon zijn... gardez-vous.
Quito dag 2
Vandaag hebben we heel de dag getsjoold in Quito en als ik zeg tsjolen dan mag je dat gerust geloven Ik ben doodop (papa iets minder) Het is voor hem niet de eerste keer in zuid Amerika. Vanochtend waren ze heel vroeg wakker .... zo rond twee uur in de morgen. We zijn nog niet aangepast aan de nieuwe uurregeling. Om 6 uur opgestaan een douche genomen met lauw (warm zegt men hier) water. Dan op stap om te eten ... een desayuno continental ontbijt Dit bestaat uit versgeperst fruitsap, melk met geconcentreerde koffie, een broodje met kaas. Terug naar het hotel om te wassen ... een dagelijkse bezigheid als we willen proper blijven...
Dan de stad terug in aan de hand van de lonely planet gids en een paar kerken ???? bezocht.
Het valt op dat er hier zoveel mensen met kleine kinderen lopen... ze kennen hier blijkbaar geen buggy's... de kinderen worden op de arm gedragen of op de rug in een draagdoek
De morgenwandeling laat ons direct met beide voeten op de grond terecht komen. Aan het San Franciscoplein ligt een meisje te slapen onder wat plasticzakken. Als ze opstaat, vuile en smerig, is het eerste wat ze doet, plassen in de goot. Ze heeft duidelijk geen onderbroek aan. Echt zielig. Niemand moet iets van haar hebben. Ze wordt overal waar ze bij mensen komt weggejaagd. Blijkbaar maakt ze daar zelf weinig probleem van. Wat kan ze anders doen. Ze vindt rust bij de duiven op het plein, die blijkbaar haar enige trouwe vrienden zijn, ... of denken die dat ze van haar wat eten zullen krijgen. We zijn 2002, maar wel in een grootstad in Zuid Amerika. En dat zien we meteen.
Vanmiddag gegeten op een plein in de zon onder een paraplu (sandwich met frisdrank)
Nog een flinke wandeling gemaakt met de bedoeling om een mooi uitzicht te hebben over Quito ... maar de kathedraal met uitkijktoren was gesloten.... een wandeling voor niets, ook typisch Zuid Amerika.
We gingen al kijken naar het busstation voor onze volgende trip. Net dezelfde boel als in Cusco volgens Dirk. Een chaos en evenveel winkeltjes met allerhande brol.
Morgen gaan we naar de evenaar (met de bus), overmorgen vertrekken we richting Riobamba ofwel nog door tot in Baños.
Ambato
Ondertussen aangekomen in Ambato.
Busrit van ong. 2.5 uur. Gaat nog wel. Over een hoogte van 3.300 meter over de Panamericana Sur.
Nu en dan een stop om passagiers bij te pakken of van de bus te laten afstappen.
De gebruikelijke verkopers komen ook nu en dan eens opgestapt.Links en rechts de grote vulkanen. Niet voor niets noemt dit traject de vallei van de vulkanen. De hoogste vulkanen liggen langs deze weg. Waaronder de Cotopaxi. Wel liet hij zich niet zien. te veel bewolking.
Ondertussen schijnt de zon terug. We zitten nog altijd op zo'n 2.800 meter. het hotelletje kan erdoor. Niet al te veel luxe, maar daar komen we niet voor. minimale uitrusting. Wel een bed met verse lakens en een aparte badkamer MET handdoek en hotelzeepjes. Wat je allemaal niet krijgt hier in Ecuador voor 3 $ per man per nacht, vooraf te betalen.
Geen risico's met al die buitenlanders. We zien er misschien een beetje als schurken uit, met onze rugzakken.
Buiten is het heel druk. Het is blijkbaar markt, maar er zal hierwel dagelijks markt zijn, zelfs overdekt in de MERCADO CENTRAL.Binnen in het gebouw is het om weg te lopen van de geur van vis, vlees, ingewanden, kiekens aan een draad. CUY ( de guinese biggetjes om op te eten ) heb ik niet gezien.
Alles wordt hier verkocht.
Morgen gaat het naar Baños. Zondag dan verder naar Riobamba. Bus of trein dat moeten we nog zien.
Ambato dag 2
5.07.2002 12.57 uur plaatselijke tijd.
Deze morgen zijn we met de bus naar Baños gereisd. Dit duurt ongeveer 1 uur. Eerst waren we gaan ontbijten in Pasteria Quito. Te vergelijken met een cafetaria van bij ons. Goede ontbijtkoeken, yoghourt ...
Hier in Baños waren we in de warmwaterbaden met water afkomstig uit de vulkaan (of toch van een bron die verwarmd wordt erdoor. Het is echt een leuk stadje (beter dan Ambato) We hebben zelfs al een kamer gereserveerd voor morgenavond. Ons logement in Ambato stelt niet veel voor... Er is heel veel straatlawaai ... Het is er niet echt piccobello ... maar 't is nu maar voor een nacht meer.
We genieten verder van het rustige Baños.
Baños
We reden vandaag opnieuw van Ambato naar Baños met een heel vroege bus. We kunnen pas na 14.00 uur op de kamer die we reserveerden. We slenterden dus wat rond, informeerden in nog een ander bureau voor een rit naar de vallei van de watervallen. De prijs lag daar iets hoger ... Er zijn hier misschien wel 25 bureaus waar je een of andere trekking kan boeken.
Straks proberen we nog een wandeling te doen. Het weer is niet zo best. Het is niet koud, maar het motregent, niemand draagt een regenjas ... ze kunnen er hier beter tegen dan wij.
Overmorgen dinsdag gaan we via Riobamba naar Alaussi ... altijd maar verder naar het zuiden, richting Peru.
Onze tweede dag in Baños is goed verlopen. We waren met een open bus in de vallei van de watervallen, echt machtig... Op een bepaald punt kon je in zo'n bak (je weet wel in zwitserland gebruiken ze dat om goederen mee naar boven te brengen) Wel in zo,n bakske hebben we de overtocht gemaakt over een diepe vallei...ik weet niet hoeveel meter diep het was, maar het was een ervaring. Dit bakske werd bediend door een Nissanmotor, een jongeman bediende die motor als een echte auto,met vitessen en al wat erbij hoort...
Het is hier vandaag heel goed weer ... ik moet oppassen of ik verbrand. Morgen gaan we richting Riobamba en Alaussi.
Riobamba
We zaten op de bus eerst van Baños om 7.00 uur ´s morgens naar Ambato. Dan van Ambato naar Guaranda ... over een pas van ongeveer 4.000 meter hoogte met een schitterend zicht op de hoogste vulkaan van Ecuador nl. de chimborazo. echt magnifiek ...
Dan moesten we een beetje wachten van 10.30 uur tot 14.00 uur omdat we een bus wilden nemen die een zeer mooie route neemt naar Riobamba...
In Guaranda functioneerde het internet pas vanaf 14.00 uur en tegen die tijd zaten we weer op de bus om de Chimborazo langs een andere kant te bewonderen.
Echt heel mooi zo´n hoge berg 6310m met een sneeuwkraag en de blauwe lucht op de achtergrond ...
In Riobamba stond in het station een oud meneertje op klanten te wachten en wij bleken uiteindelijk die klanten te zijn ...hij voerde ons met een oud karreke van 34 jaar oud zonder ruitenwissers naar zijn hotel ... het is wel in orde , we zullen in een constructie van een hemelbed slapen. papa probeerde een foto te maken, maar het was te donker ...
Morgen rijden wij met een soort goederentrein naar "El Nariz del diablo" een hele ervaring. Een hoogteverschil van zo´n 1.000 meter wordt overbrugd doordat de trein in een zigzagbeweging naar beneden gaat. Het duurt ongeveer 6 uur die rit. we huurden een kussentje om op te zitten
We kiezen ervoor om bovenop de trein te zitten dit geeft een mooier uitzicht en de trein rijdt max. 30 km per uur.
Vanmorgen vroeg opgestaan.
Te laat , overslapen.
We hadden afspraak om 05.45 uur met onze hotelbaas.
Hij zou ons naar het treinstation brengen de ferrocaril.
Ons uurwerk stond, maar blijkbaar niet luid genoeg.
Om 10 voor zes uit ons bed gesprongen, niet gewassen, zonder eten, de coche = auto, in van den baas en weg naar het station.
De treinstellen stonden reeds klaar. We waren nog niet te laat. Om 6 uur is het koud in Riobamba en het zag ernaar uit dat de zon niet in de eerste uren zou schijnen, het was tussen donker en klaar.
Daarom maar plaats genomen in een van de rijtuigen ipv op het dak. Wat een geluk. Bijtend koud tot rond 9 uur. De zon komt er maar zeer laat door. De beloofde Chimborazo liet zich dus ook niet zien. Alles voor 11 dollar de man. Vorige maand was het nog 16. We hadden voor de tweede keer geluk vandaag.
In Alausi stopt de trein om nog wat andere halve garen op te laten stappen, die boven op de trein springen. Ondertussen schijnt de zon. De overbekende Hollanders geven hun commentaar, nou zeg...
Vanaf alausi begint de adembenemende rit naar de EL Nariz del diablo, wat voor de duivel dit ook mag zijn. Dit is wel de moeite. In 3 zigzaggen zijn we beneden. Beneden beginnen de spoormannen met de lokomotief voor en achteruit te rijden en de wissels te verleggen, zodat het trektuig weer vooraan komt.
Om bij het omhooggaan terug vooruit te kunnen rijden.
Een van de rijtuigen moet na losgemaakt te zijn op een doodlopend spoor gezet worden. Het loopt weg, blijkbaar zonder handrem en de stop achteraan het spoor is weg zodat het verder bolt dan de sporen lang zijn. Achterste wielen in het zand. Ecuadoraanse spoormannen zijn uitvinders. Met een 20 tal man duwen ze het voertuig weer op de sporen en duwen verder tot het kan aangehaakt worden.
We krijgen wel waar voor ons geld.
Morgen wordt het weer een dag reizen.
Naar Cuenca. Maar de baan van Riobamba naar Cuenca is kapot. Er rijden dus geen bussen. Wanneer het weer in orde zal zijn weten ze in het busstation niet. Ze geven ons de raad om naar de radio te luisteren. Wij hebben echter geen 8 dagen tijd om hier te blijven. Dus zal het maar over Guayaquil moeten en dan naar Cuenca. We zien het wel. Naar het schijnt zal het morgen nog mooier weer zijn dan vandaag. Dat belooft dus een stralende zon, en wij maar van de "pulle smoeten".
Guayaquil
om zo spoedig mogelijk te vergeten. Mooi aan de kust, armoede en luxe naast elkaar, maar onveilig.
De weg naar Cuenca vanuit Riobamba was nog niet open. We moesten dus via Guyaquil komen. De grootste stad van Ecuador (2.150.000 inwoners) een echt mierennest ... en blijkbaar moeten we oppassen voor pickpockets ... We werden al twee keer gewaarschuwd vandaag. We vinden het geen stad om lang te blijven (veel te groot en niet gezellig)
We vonden een hotel met koude douches . Warme douches zijn niet gebruikelijk, het is hier gewoonlijk veel te warm ...morgen rijden we naar Cuenca. Dit zou heel wat gezelliger moeten zijn. in de buurt zijn oude incaruines (Ingapirca) te bezichtigen... het is een oude koloniale stad en volgens Lonely Planet best aangenaam.
Guayaquil ligt aan de kust. Niets speciaals. Een ultramoderne promenade langs de oever van de rivier die in de oceaan loopt. Te mooi voor een land als Ecuador. Met mooie tuin aangrenzend. Het steekt een beetje de ogen uit als ik terugdenk aan het tjoolderke in Quito.
Dagelijks onderhouden door stadswerkers. Toch een 50 tal mensen die werk hebben.
Cafetaria's, die niet betaalbaar zijn voor de gewone mensen. Straatverkopers, zoals je overal ziet.
De Plaza De Armas, zoals overal, goed bevolkt. Portrettentrekkers en banken vol met mensen. De bank onder de boom, waar we op zitten geeft een goed uitzicht over het plein.
Boven ons hoofd, in de boom, zit een leguaan van zo ong. 40 cm groot, zijn enorm lange staart niet meegerekend. Nog nooit zo een beest gezien. Dat beest loopt daar maar wat rond te wandelen. Een van de andere bankzitters, die blijkbaar uit Cuenca afkomstig is geeft ons wat uitleg over de stad.
Cuenca
Deze morgen vroeg opgestaan.
We moesten wel, met al dat lawaai. Ecuadoranen en andere toeristen, hebben zowat tot 12 uur lawaai blijven maken, met de deuren smijten en de TV op de kamers op 21. ( en dat is luid ). Wij hebben geen oordoppen.
Deze morgen vanaf 5 uur reeds lawaai met kloppen en stampen, TV en gebabbel in het spaans.
We hebben gemaakt dat we weg waren. Bus naar de terminal. In de terminal een toast gekocht, met een moccacino. Iets tussen koffie en chocomelk. Wel lekker.
De bus vertrok om 8.30 uur. Prijs 7 $. maar voor 5 $ mag je ook mee,... kwestie van onderhandelen. Vertrokken om
9 uur, zoals gewoonlijk hier, Zuid Amerikaanse stiptheid. Kamicaze piloot aan het stuur, stuurt ons over een hoogte van boven de 4000 meter. Opeens rijden we boven de wolken, eigenaardig, een uitzicht zoals vanuit het vliegtuig. Politie wil de bus doen stoppen maar Mister Macho ( speelt voortdurend back street boys op zijn pioneer installatie in de bus ), met bijpassende donkere bril, weigert te stoppen. Halve kilometer verder kan hij niet anders want de politie is hem gevolgd. Resultaat, zijn paspoort en rijbewijs worden in beslag genomen en hij moet
terugkeren met de bus tot aan de kontrolepost. Dat doet hij dan maar al achteruitrijdend.
Bij de kontrolepost moeten alle Hombres uitstappen en worden we gefouilleerd om te zien of we geen wapens meehebben. De vrouwen moeten blijven zitten en worden gekontroleerd op hun bagage en paspoort. Plots mogen we terug opstappen en verderkoersen. Mooie route. Formidabel uitzicht op het Andesgebergte, een beetje Zwitserland maar dan veel groter.
We komen in Cuenca heelhuids aan. Te voet een hotelletje zoeken dat binnen ons budget past.
gevonden Hotel Northe. Oud wat versleten coloniaal gebouw met dito kamers, maar proper.
Ondertussen moeten we Cuenca nog wat verkennen, we denken hier enkele dagen te blijven omdat er rondomrond toch wat zaken te bekijken vallen. Ingapirca, een oude Inca site moet de moeite zijn, ook enkele dorpjes rond Cuenca zijn de moeite en vlot met de bus te doen.
Het weer blijft hier wat bewolkt, maar wel tamelijk goed van temperatuur. Er is hier vandaag markt. Brokken vlees, kiekens zonder kop, Van alles om op te eten, maar waarvan wij niet mogen proeven vanwege de vliegende ... ( alhoewel we die laatste ambetantigheid nog altijd kunnen afhouden ). Voor het eerst zien we de plaatselijke kok op de hoek van de markt, boven zijn geïmproviseerde BBQ een Cuy roosteren. Het beest is op een spies gestoken.
Van in zijn kont tot aan zijn kop. Ingesmeerd met een niet te identificeren olie, wordt het boven het vuur gehouden. De plaatselijke gasten zijn er dol op. Wij zien het niet zitten om daarvan te eten.
Vanochtend waren we op weg naar de incaruines ... maar er rijdt geen bus momenteel naar Ingapirca. dit heeft alles te maken met de moeilijkheden op de weg tussen Riobamba en Cuenca.
Dus hebben we vandaag zowat de hele dag rondgestjoold in Cuenca zelf. Het is wel een aangename stad ... er loopt een grote rivier door de Tomebamba, een rivier die wellicht uit de bergen komt. Er zijn wasvrouwen te zien... dit zijn indiaanse vrouwen die hun was komen doen in de rivier. dus met koud water en zeep, ze spoelen de was uit in de rivier, wringen ze uit en leggen ze dan te drogen op het gras langs de kant. Ons jeansbroek (ondertussen een beetje vuile en vettig) lieten we wel wassen in het hotel. Die mochten we deze namiddag gaan ophalen. het was in orde ... voor 3,5 US $
Vandaag een boeketje rozen gekocht op de markt, een vaas hebben we gesneden van een klein flesje van water. De madam vraagt eerst 1 $ voor 5 rozen. Na wat over en weergepraat koop ik 15 rozen voor 1,5 $.
Maandag gaan we dan naar Loja, dinsdag naar Macara dit is de grens met Peru.
we waren vandaag met de bus (hoe anders ?) in de omgeving van Cuenca een drietal dorpjes gaan bezoeken. er was daar 'markt' ... 't is immers zondag... Guallucco, Chordeleg en Sigsig.
Maar de markt is niet te vergelijken met de markt in Italie. ik denk niet dat wij er iets zouden willen kopen, de mode loopt hopeloos achterop en het eten dat ze klaarmaken kunnen wij (onze darmen) niet verdragen .... wat we wel af en toe kopen zijn bananen ... dit lijkt ons het meest veilige van het fruit. we wagen ons niet aan aardbeien en braambessen ... te gevaarlijk.
Het is vandaag regenachtig. de maanden juni en juli zijn hier het natst ... maar zo'n regenvlaag duurt niet al te lang. Toch lang genoeg om nat te worden. De busrit terug is weer een ervaring. Tussen de plaatselijke bevolking die de zondagsuitstap doet. Toch speciaal volk, soms met een geurtje.
Vanavond zijn verschillende restaurants gesloten, het is zondag en ook Ecuadoranen nemen een rustdag. Wij weten nog niet waar we gaan eten ... maar we vinden wel iets.
Morgenvroeg gaan we richting Loja (verder naar het zuiden) richting Peru.
We waren eigenlijk van plan om deze morgen te bellen ... maar ze verkochten telefoonkaarten van “bell south” en er waren in het station alleen telefoontoestellen van “etapada” een andere maatschappij ...echt iets voor hier ... het was vandaag een lange rit van Cuenca naar Loja ... en de weg was vanaf de stad Guador bijna een puttenweg 't is te zeggen er heeft ooit wel nog asfalt gelegen ... maar nu hebben ze de putten laten liggen en de asfalt is weggereden ... de bus sprong van de ene put naar de andere, soms met een hevige klap ... wellicht de vering of zoiets ...het moeten in ieder geval erg sterke bussen zijn en een wreed goede piloot achter het stuur die de weg kent als zijn eigen broekzak.
De busrit zelf was weer erg mooi. afwisselende landschappen, dunbevolkte gebieden, over zo'n 3.370 meter hoogte hebben we weer gereden ... je went stilaan aan die hoge bergen. Op de bus zat ook een jongen uit Zurich, hij reisde door Ecuador, ging nog naar Peru en ook naar Bolivie. Hij had zeker heel wat tijd hiervoor, denken we. hij sprak Duits, geen Italiaans, goed Engels en Spaans ???? vermoedelijk toch wel een beetje, anders is het hier moeilijk voor een buitenlander. Onderweg was er weer een identiteitscontrole en ondertussen hebben de
chauffeur en zijn helper een platte band verwisseld voor een nieuwe of beter een ander wiel. Die gasten hebben daar nog niet teveel moeite mee en zonder echte apparaten en zonder touring wegenhulp... Geen enkele buschauffeur in België zou over die wegen durven rijden.
Zojuist Omar ontmoet, een Ecuadoriaan, geboren in 1980, hij studeert voor 'teacher basic education'. hij woont in een buitenwijk van Loja. Hij was blij mensen te ontmoeten om Engels mee te praten. Hij leert al vier jaar Engels, maar kan het weinig of nooit spreken...
Wij vroegen uitleg over de schoenenpoetsers in Ecuador. Dit zijn jongentjes die schoenen poetsen om op die manier het inkomen van hun ouders wat te verhogen. Er is in de stad zelfs een organisatie die inspanningen levert voor deze erg arme kinderen. Dit is wel een probleem in Ecuador, sommige hebben het erg moeilijk ... (financieel) en toch lijken de mensen niet ongelukkig te zijn ... Die kinderen die overdag schoenen poetsen, gaan 's avonds naar school als ze terug komen van hun 'werk'..., van 18,00 uur tot 22,00 uur, die kinderen zijn echt te bewonderen ...
We logeren vanavond in een hostal Carrion, echt 'basic', maar ok voor een nacht. Morgen hebben we weer zo'n vijf uur bus op ons brood...
Gisteren was een hele ervaring, een nieuwe spectaculaire rit van loja naar Macara (aan de grens met Peru). We hadden die nacht in Loja een echte basic kamer ttz alleen een bed tout court. Een kattewasje (alleen de tanden) en dan richting terminal. Daar vertrekken alle bussen die buiten de stad rijden. Die van ons moest om 9.00uur vertrekken, maar 5 voor 9.00 was er nog geen bus te bespeuren... Maar men beloofde dat hij zeker kwam. Inderdaad uiteindelijk arriveerde de bus (nu weten we waarom, eens we zelf de reis gemaakt hebben). Het eerste deel van de reis verliep redelijk vlot, toen het nog ongeveer 2,5uur was (volgens een mevrouw in de bus afkomstig van Macara)... dan begon het pas...de ondertussen gebruikelijke controle door de politie... en ik moest ook mee uit de bus, om onze namen in een groot boek te schrijven. De weg werd alsmaar ruwer .... ipv asfalt werden het steenbrokken, dikke brokken gravee (zoals ze bij ons zeggen). Het leek wel een grote werf voor de rest van de tijd. Ter plaatse stonden machines om gravé te maken... Langs de weg zagen we ook hoe mensen stenen, dakpannen en grote snelbouwers maakten van klei die ze van de berg scheppen. De stenen worden dan gebakken in een soort buitenoven, eens hun huis afgewerkt, breekt men de oven opnieuw af. En dan plots de grote werken ... een bulldozer was een helling aan het afscheppen (duidelijk op z'n gemak ...) een camion had zich vastgereden in de sleuf die uitgegraven was in de rijweg. We dachten nog... als de bus hier heelhuids doorgeraakt, dan is het een wonder... En zo geschiedde ... ze merkten duidelijk dat er een probleem op komst was. Dus alleman van de bus en door de klei naar de overkant ... je kan raden hoe de schoenen van de mensen eruitzagen ... gelukkig hadden wij onze grote schoenen aan.
En dan maar staan kijken naar wat gebeuren zou... de bus begon met goede moed aan het traject ... en bleef steken halverwege. de bulldozer stond aan de verkeerde kant (achter de bus) ... dan een hele tijd palaveren over wat en hoe het moest gebeuren ... een kwartier zeker en vast... Dan werd de bulldozer met de rupsbanden erbij gehaald, een stalen stang vastgebonden aan de bus en aan de bulldozer. Dan kon het trekken beginnen en dit ging nog
niet zo gemakkelijk... de bus schoof van links naar rechts,men moest oppassen voor een elektriciteitspaal... het was een attractie op zich. Iedereen terug op de bus en de reis kon verder gaan ...langs de gebrekkige weg. Er is daar bijna geen verkeer, alleen bussen en vrachtwagens (gelukkig). Gewone auto´s kunnen daar niet rijden. die worden alleen gebruikt in de stad.
Uiteindelijk na 7,5 uur (ipv de beloofde 5 uur, dus veel waar voor ons geld) arriveerden we in Macara. In de gids geen plannetje van het stadje (in the middle of nowhere). Je moet je eens voorstellen dat de eerste grote stad op zo'n 5 (als alles goed gaat)of meer uur ligt... Het was er wel heel warm, een mooie zon en de meeste mannen lagen in hun hangmat voor de deur van hun winkel te bengelen... Een paar hotellekes afgelopen en uiteindelijk toegeslagen voor 10 dollar voor un habitacion con baño privado en koud water in de douche. ze vinden het niet nodig om warm water te voorzien. Ook met tv, alleen in het spaans en met een amerikaanse zender ... Op zoek naar de officio d'immigracion ... geen mens die wist waar we dit konden vinden, ook niet in het stadhuis. Ze stuurden ons daar naar het consulaat van Peru.... maar dit was al gesloten. de openingsuren stonden uitgeplakt aan de deur... van 9.00 tot 11.00 en van 13.00 tot 17.00 uur.
Morgen zien we wel ... we konden niet echt geloven dat wij iets moesten zoeken in het consulaat van Peru ...
Het avondeten was ook een attractie op zich... een restaurant kan je het moeilijk noemen, eerder een grote veranda met vier tafels en dito stoelen... Geen kaart, ze vertelde wat erop de menu stond in het spaans ...dus we konden raden en kozen voor secco di pollo con arroz e verduras... dit bleek een donkergekleurd stuk kip te zijn met een groentenmacedoine uit blik met mayonaise en rijst... We hebben het opgegeten, maar kiezen de volgende keer beslist iets anders ...Gisteren een internetcafe gevonden zonder aansluiting op internet .... dit wordt pas in oktober verwacht... Het ligt hier ook heel ver weg van de beschaving.
Ecuador – Peru, de grens,
of, hoe je van 2 uur 5 uur en van 3 dollar 5 maakt.
Abra cadabra. het is een Peruaan die dat kan.
We starten met uit ons bed te springen om ong. 7 uur.
We mochten lang slapen. Want het Peruaanse consulaat waar we eerst zouden naar toe gaan was maar om negen uur open,hoopten we, je weet maar nooit. Eerst ontbijt gekocht. Verse oude boterkoekjes, maar wel lekker, met chocomelk van Nestle. Christine drinkt melk en melk met braambessen, blijkbaar ook heel lekker.
De plaatsen waar ze een desayuno (ontbijt)verkopen staan ons niet aan. Eerst nog naar het marktplein gegaan om in het gemeentenhuis nog even na te vragen waar we moeten zijn voor de nodige stempel in ons paspoort.
Op de markt , want die was al bezig, liggen wel 30 kippen te koop op de grond, poten aan mekaar gebonden. Vandaar liepen ze niet rond. Best dat M.V. van Gaia hier niets van weet.
2 politiemannem: Signores, buenas diaz, una pregunta por favor. El officio per la migracion ? esta a la frontera, al puente Internacional. A si muchas grazias.
Eindelijk weten we dat hetgeen in de lonely planet staat niet klopt. Ik zal weeral moeten schrijven om het hen te zeggen. Het is nu ong. 8.45 uur. Rugzakken halen in het hostal.
Terug naar de plaza, maar we geraken zover niet voor we "de keure" krijgen om ons te laten voeren in een "camionetta", een open pickup naar de grens, El Puente. Wij dus in den bak vanachter, samen met onze rugzakken, die er al heel wat minder nieuw uitzien dan enkele weken geleden. Tussen enkele rondvliegende ananassen. Haren in de wind. Alhoewel van mij waaien ze niet zo erg. Peru in zicht. Puente over de RIO Macara, in Peru heet hij anders.
Daar de officio dan maar gaan zoeken. Een vriendelijke Peruaan verkoopt ons een taxirit met zijn "TOYOTA CORROLA STATIONCAR" naar Salluna. 2uur rijden. OK een anderen toerist laat zich ook dienen voor 3 US $ de man.
Rugzakken in de koffer en te voet tot voor de brug. Nog Ecuador. Uitschrijven. Vlotte en wakkere ambtenaar. Stempel. Paspoort draaien en keren. Hij doet alsof hij alles kan lezen.
Brug over, Peru binnen halfweg de brug. Auto met rugzakken en chauffeur volgt.
Peru bureau rechts van de baan. Papier invullen. Lezen, paspoort draaien en keren, lezen of niet, stempel. We krijgen weer een papier mee. Dat moeten we bewaren of we kunnen niet meer buiten.
Overkant van de baan naar de Policia. Groot boek ligt op de tafel ( bureau) buiten, want binnen in den bureau zijn ze aan het werken, kappen en buisen.
We worden voor de zoveelste keer in het grote Guinessboek vermeld. Profecion, edad, nombre, vanwaar we komen en naar waar we gaan.
Onze taxi wacht ongeduldig. Iedereen stapt in. Wij, de Australier, en een andere Ecuadoraan die ook naar Sullana moet. Dan rijden we 100 meter en de chauffeur trekt de remmem toe.
Wat babbelen tegen de madam van de winkel langs de kant.
Zeker niet opjagen. Wij uit de auto, porce aspetar ? Un momiemto. OK Bueno.
Dan geraken we toch weg. Na 50 meter moeten van een andere madam nog een lege gasfles mee in de koffer. OK partido.
120 per uur. In genen tijd gaan we der zijn.
Volgende stop. Langs de weg een andere chauffeur vertelt iets dat we half verstaan.
We denken problemas, maar zijn het niet zeker. Nog enkele KM verder volgende stop. Binnenweg nemen.chauffeur zegt problemas touristas. Nosotros no problemas. El Paro nacional al 17 julio.
Binnenweg langer dan verwacht, hobbelig, grote steenbrokken slaan tegen de onderkant, ondertussen waren er 3 bijkomende passagiers ingestapt. 1 bijkomend vooraan. Dus daar 3 en nog 2 in de koffer achteraan. Met 8 in de Toyota Corolla. Formidabele wagen. Met bladveren achteraan. We vermoeden dat hij binnenkort total loss zal zijn na al die steenbrokken tegen zijn kont. Maar hij bolt voort. Na heel lang draaien en keren, we komen van alles tegen, mensen in sloppenwijken, spelende kinderen, honden, ezels, geiten, schapen.
Brug over over el canal. We komen terug op de weg en wat staat daar... inderdaad wegversperring met de policia. El Paro Segnior. Wachten, uitstappen. Problemas. Eigenlijk voor ons een luxe probleem.
Chauffeur onderhandelt met de politiemannen, die allerhande verschillende fluittonen kunnen produceren.
Na ong. half uur, of iets meer, het steekt hier op geen kwartier, kunnen we wonder boven wonder verder. Na een verkeersbord waarop staat Sullana 17 km zien we in de verte ... juist... wegversperring. Stop. Langs de kant staan al enkele taxi's. Onderhandelen, ervan klappen, dat kunnen ze zeer goed. Andere taxi heeft platte band en geen krik. Onze taxi heeft krik en geen platte band. Probleem van de platte band opgelost.
We keren terug en slaan, nadat onze chauffeur in een van de wegrestaurants iets para comer gekocht heeft, plasticzakje-met-wat-chips in, een zijweg in, ondertussen is het 12.30uur.
We zijn weer weg voor 1 uur zandstuiven, gevolgd door 2 andere taxi's.
We komen na wat Parijs Dakar gedoe, slippen en haperen van de onderkant, weer op een verharde weg. Richting Sullana. Eindelijk, om 13.45 staan we terug stil.
Een bus naar Piura. Vandaag zullen er geen rijden. EL PARO Segnior.
Hij is wel zo vriendelijk om met ons naar een busterminal te rijden. De eerste dicht, de 2 de ook. De derde open. Piura here we come.
De bus staat vertrekkensklaar. Om 2 uur is er een andere maar die zal niet vertrekken. Dus deze maar op. Onze Australier heeft geen soles. Ik betaal voor 3 boletos para Piura 4.5 Nueve soles. Rap, Rap opstappen, nu moet het ineens rap gaan,
Rugzakken in de koffer. Wij op de bus. Nog 3 zetels. Oef. Na ong. 3 kwartier staan we in de blakende zon in de Avenida Roma. Zwaar beladen, onze Australier zegt bey en wij informeren nog naar de bus voor morgen. Chiclayo. Si Si 3 oras ( alstwaar is )
Hotelletje valt mee na 4 pogingen. 25 soles, OK voor wat we krijgen. Vanavond nog wat zonnen op de plaza, zalig... koffie drinken, internetten, comeren ( comer = eten ).
Slapen, morgen Chiclayo.
We hebben uiteindelijk 5 dollar betaald ipv. de afgesproken 3.
Onze vriendelijke conductor, smeekte om iets meer voor al het leed en de steenbrokken tegen mis carros ( zijnen auto )
Piura – Trujillo - Huanchaco
ondertitel. waarom rijden er geen bussen ?
gisteren toen wij aankwamen in Piura hadden we nog nagevraagd of er een bus reed naar Trijuillo (stad juist voor Huanchaco). We waren gerust, er reed een bus om 8- 9 - 10.00 uur tot ... vanmorgen ... Toen reed er plots geen meer ...
Nog eerst even over gisterenavond - we gingen pizza eten in la cabaña een restaurant dicht in de buurt van het hostal California. Er waren drie soorten, personal, grande en familial ... het eerste leek ons te klein en we kozen voor 2 x een grande ... maar dit was wel een ruime portie met heel veel kaas en de rest kan je raden ... er was ook mooie muziek o.a. 'dust in the wind' hebben we gehoord en brian adams met all i do i do it for you ... en nog andere oudere liedjes (engelstalig en dat hebben we al 14 dagen niet meer gehoord)
Nu terug naar onze reis van vandaag ... geen bussen, dan maar een collectivo dit is een stationwagen merk toyota waarin een aantal passagiers verzameld worden met dezelfde bestemming. Het gaat vlugger dan de bus en is iets duurder. Gezien de situatie van de dag vroeg hij precies dubbel zoveel als voor een bus . papa dong af en toen we goed en wel in de auto zaten en betaald hadden, kwam er protest van twee madammen die 5 sol meer betaald hadden dan wij . resultaat: ze wilden niet meer mee, vroegen hun geld terug. De chauffeur liet ons ook uitstappen en gaf ons het geld terug. maar daar stonden we dan weer. Eerst nog geinformeerd in een ander kantoor of er een bus reed, maar dat was niet zeker. De man kwam ons terug halen en deed opnieuw een voorstel maar voor 10 sol meer, we betaalden nu wat die andere mensen ook betaald hadden. Het was betalen of achterblijven.
Ook de auto was veranderd. Een oude amerikaanse bak met 6 passagiers: 2 op de voorbank en 4 van achteren. In de koffer was er onvoldoende ruimte, maar geen nood hij bond een zak boven op het kofferdeksel. Zo reden we 95 procent van de 200 km ...
Onderweg nog de politiecontrole. Alle bagage van de medereizigers werd opengemaakt en onderzocht. Op zoek naar drugs, vermoed ik.
Dan plots opnieuw problemen. De chauffeurs waren nog aan het staken en onze chauffeur trok zijn freins toe en liet ons uitstappen - einde van de rit - ons geld riebedebie en we stonden daar nog zo'n 20 km van Chiclayo – de eerste stad waar we naartoe moesten ...
De medereizigers zagen een kleine taxi staan ( Daewoo Tico – één van de 100,000 die er rondrijden en konden afspreken om ermee naar C. te rijden alles voor nog eens 20 sol. Per persoon was dit dan 4 sol. ok daar gingen we dan opnieuw via veldwegen (beter dan gisteren, maar veel stof en veel gesleep langs de onderkant van zo'n kleine daewoo in principe voor een 4-tal personen, nu met 5 passagiers, een dikke chauffeur van zo'n 90 kilo en bagage tot in onze nek, want die auto heeft bijna geen koffer (koffer voor 3 beautycases en niet veel meer )
Opnieuw een zak op het dak ... aan het einde van de rit klopte de chauffeur de buil van het dak er terug uit van langs de binnenkant. Hij vroeg ons wel meer dan afgesproken en eerst had papa maar een biljet van 100 sol, toch kwam hij bedrogen uit, papa ging eerst busticketten kopen voor de rit van chiclayo naar Trujillo ... en gaf hem dan 9 sol, een sol meer dan aanvankelijk afgesproken. voor de schade aan de wagen .
De busrit naar Trujillo verliep voor het eerst in twee dagen zonder problemas . dit was een hele ervaring.
In Trujillo werden we onmiddellijk aangeklampt door een taxichauffeur die ons naar het beste hotel voor 40 sol per nacht wilde brengen. maar we lieten ons niet opnieuw vangen. Een tweede bood aan om ons naar Huachanco te brengen dit is een dorpje aan de stille oceaan voor de som van 10 sol. Er stopte een collectivobusje en die vroeg per persoon maar 1 sol. wij zaten in een wíp in dat busje en weg naar het dorpje aan de kust.
We logeren in 'Casa suiza' onvoorstelbaar, anders gaan we naar suisse met vakantie en nu logeren we in een hotel dat uitgebaat wordt door vermoedelijk zwitsers ... we konden dit nog niet checken.
We liepen langs de zee (stille oceaan of pacific)in de zon, vonden speciale schelpen, kochten iets om te eten en gaan nu terug naar het hotel
om te douchen (warm) voor het eerst in 3 dagen ...
Gisteren goed kunnen eten in een restaurantje Ah..Gusto.
Ge zou goeste krijgen als je de naam ziet.
Filet van vis gepanneerd met een gekruid tomatensausje.
Om de vingers van af te likken.
Het web adres van La casa Suiza
http.//www.casasuiza.com
Eens kijken of het er op de PC even mooi uitziet als hier, of omgekeerd.
Vandaag:
Tamelijk vroeg op om 7 uur.
Na 9.00 uur slapen.
Goed bed.
We moeten nog wassen en drogen.
Desayuno bij de bazin.
Heidi is Zwitserse van nabij Zurich van afkomst.
Is al sinds 1964 naar Peru gekomen. is getrouwd met een Peruaanse Prof. aan
de universtiteit. Specialiteit Chemie en heeft in Zwitserland enkele van zijn diploma's gehaald.
Is ondertussen al 8 jaar dood. Madam verzorgd de ontbijten.
Lekker met goeie koffie en pistoleetjes.
Ze was kontent om ne keer Duits te kunnen klappen,
Wij ook na al dat geswatel in het pseudo spaans, met hier en daar een Italiaanse inslag.
Chan Chan tussen Huancaco en Trujillo
Minibusje Toyota genomen richting CHAN CHAN oude adobe stad van de Chimo people. Opgegraven in 1960 uit het zand. Er liggen negen sites naast mekaar waarvan 1 beschermd wordt en onderhouden en gerestaureerd.
Iedere keer dat een koning overleed werd die begraven met al zijn vrouwen en dienaars en werd de stad gesloten en werd er voor de nieuwe koning een andere stad gebouwd.
Vandaar dat er daar negen liggen naast elkaar. Mooi en ingenieus om te zien.
We namen een Englisch speaking gids, samen met een koppel Canadezen met een tienerdochter om de prijs wat te dempen. 10 sol ipv. 20.
10 sol de man entree. Die mensen moeten tenslotte hun sites kunnen verder beschermen.
Veel schoolkinderen komen daar ook naartoe. Samen met de juffrouw. Lopen mooi in de rij. Goode morninge mistere. Werre doe jou come from whitjse coentery.
Ze zijn gelukkig als ze je een hand kunnen geven.
Volgende stap was te voet terug tot op de baan, 20 minuutjes lopen aan ons tempo.
Richting museum. Wel het zien waard, Over het ontstaan van de stad.
Het leven van de Chimo people wel alles in het spaans. Voor ons dus geen probleem.
Dan met de minibus naar Huaca ( tempel ) La esmeralda. Zit ook in het toegangsticket van Chan Chan.
De moeite maar veel kleiner. De deurwachter vraagt ons whatte country. Ah Belgium speke French.
Moi apprend francais. Die vent kontent dat hij tegen ons een woordje frans kan klappen.
Vlak voor ons waren er daar 2 Vlamingen geweest een meiske van Kortrijk en een jongen van Oostende, dat van Kortrijk noemt Sandra Messiaen.
Dan verder naar Trujillo, met de .. juist Minibus. 0.5 Soles de man.
Wat eten.
Daarna met de ... juist naar Huaca del Dragon. het minibusje is wat moeilijk te vinden . De lonely planet is er soms ne keer een paar straten naast. Maar we trekken onsne plan.
Terug in het centrum op zoek naar de vetrekplaats voor Hauca del sol y de lan Luna.
Nog moeilijker te vinden.
7 keer gevraagd en de 8ste keer zeggen ze ons dat er daar geen bussen naartoe rijden,
De 9 de zegt dat de bus vertrekt op de hoek 20 meter verder, juist, dat is het. Een busje Azul blanco ammarillo.
Het klopt en we laten ons voeren. 10 km en dan terug een karreweggetje binnen met de Toyota.
Tot op een 50 meter van de entree.
De moeite. Huaca de la luna was een religieuze tempel. Een volk dat 700 jaar voor de Chimo leefde, de Moche people. De tempel is gebouwd in piramidevorm. Ook in 1960 uitgegraven en bewaard. Ligt vlak naast een berg de 'Blanco'.
Hier hetzelfde systeem. De eerste priester heeft een tempel in de onderste laag.
Wanneer deze sterft wordt hij op zijn verdiep begraven. Dit verdiep wordt toegedekte met adobe stenen en er wordt een nieuw verdiep opgezet. Met een nieuwe toegang. Zo zijn er 6 lagen boven mekaar. Mooie muurtekeningen rondom elk verdiep op de muren, uiteraard.
Onze plaatselijke gids doet zijn best in het engels, maar sommige woorden moest hij in het spaans vertalen.
We mochten hem betalen wat we wilden. Hij vond 20 soles OK voor zijn rondleiding.
Dan met het busje terug naar Trujillo centrum.
Naar de zee naar de ondergaande zon gaan kijken, maar ze liet zich niet heel goed zien.
Huaraz
gisterenavond waren we te laat terug van een uitstap om nog een berichtje te kunnen sturen ('t internet was niet kapot, maar gesloten, alle de cafe)
Deze morgen hebben we gebeld naar huis, maar geen antwoord. We weten ondertussen dat je naar Oostende was.
Gisteren was er een uitstap in het noordelijke deel van de Cordillera Blanca (bergketen, deel van de Andes)- we bezochten een laguna op een hoogte van 3850 m - de lagune was turkooisblauw van kleur door de algengroei en het
koude water.
Voordien was de bus gestopt in Carhuaz waar verschillende artisanale ijskreemmakerijen zijn. We konden niet weerstaan en kochten ons een cornet ijskreem. we dachten even niet aan de mogelijke gevolgen voor de darmen.
toen we buiten kwamen stond een jongentje te verwateren (eigenlijk te bedelen). we gaven hem 2 sol, ijskreem kost 1,5 sol. hij was aan het kijken naar nog een vriend om mee te gaan. papa dacht dat hij beter voor die gasten
alletwee er een kon kopen. hij nam ze mee, maar ze durfden niet binnen te gaan. ze worden veelal weggestuurd, toch wreed he. Een derde jongen was blijven slenteren rond de bank waar ik op zat. Dien derden hebben we dan ook
nog getrakteerd en het eerste wat hij deed als hij buiten kwam met zijn ijskreem was zijn vriend of broer laten likken. hij deelde nog wat hij pas zelf kreeg. Het laat ons weer eens nadenken over ons eigen. we mogen eigenlijk nooit meer klagen als je zo'n dingen meemaakt.
Terug naar het dal reed de bus eerst naar een restaurant (een mens moet toch ook op reis eten). Daarna ging het naar een lactosebedrijf waar we Major blanca maken ( dit is van melk, suiker en bloem) en wordt gebruikt voor
gebak. Dit is opvallend hoe graag de mensen hier gebak en snoep eten.
Voorts ging het naar Campo Santa (is een bedolven dorp Hungay). Door een aarbeving en een daaropvolgende aluvion (lawine van sneeuw, steenbrokken, modder) op zondag 30 mei 1970 werd een heel dorp bedolven (25.000 mensen)
Alleen de kinderen die op dat moment in het circus een beetje verderop een voorstelling volgden, hebben die ramp overleefd. De kinderen waren op slag wees en hadden geen familie meer. Volgens de gids werden alle kinderen
geadopteerd over heel de wereld. Op die campo santo hebben ze nu een bloementuin aangelegd, met opnieuw de palmbomen zoals die op het dorpsplein stonden. Hier heerst een microklimaat dat toelaat dat op zo'n grote hoogte
palmbomen kunnen groeien. Er staan nog 4 oude palmbomen die de ramp overleefd hebben en de resten van de klokkentoren liggen daar ook nog. Je wordt er toch stil van, vooral als we merkten hoezeer de gidse geemotioneerd
was toen ze dit vertelde. Het nieuwe dorp Hungay werd kilometers verderop heropgebouwd en het grondplan van de kerk heeft de vorm van een circustent om te verwijzen naar wat gebeurde.
Het was al donker toen we terugkwamen(het is hier om 18.30 uur al donker) en we gingen weer eens gaan eten (in totaal eten we drie keer per dag, zo ongeveer, we willen niet vermageren maar we zullen zeker niet verdikken) en
toen we nog wilden mailen was het cybercafe gesloten.
Toen .... wandelden we nog eens in de straat (papa met zijn nieuwe mutse) en keken o.a. naar een muziekwinkel. papa zag daar een andesfluitje met ivoren bek... maar hij keek te dicht bij het uitstalraam. hij stootte met z'n
voorhoofd ertegen ... en de ruit in 100 stukken. we waren heel erg geschrokken. die gasten zijn clever hoor . het fluitje kostte onmiddellijk 65 soles (ruit inclusief)
Huaraz dag 2
Vandaag dinsdag 23 juli - tweede dag van uitstappen met een bus.(weeral) Vroeg opgestaan - gedoucht in a hurry (want er is juist voldoende warm water voor 2 personen als je rap bent).
Om 9.00 uur afspraak aan het hotel ... maar we hebben ervaren dat er een 'hora peruana' bestaat d.w.z. 9.00 uur kan evengoed 10.00 uur zijn.
En ze arriveerden inderdaad 9.45 uur, dan nog een 3 kwartier sightseeing om
andere klanten op te halen. Uiteindelijk om 10.35 vertrokken ipv 9.00 uur.
Succes ... maar we moeten het maar weten zegt papa we moeten maar niet naar hier komen.
wel de moeite om te doen - naar een gletsjer op 5 200 m hoogte. wel een lange busreis over heel stofferige wegen, maar mooie natuur.
Vermoeiend om op zo'n hoogte van 5.000 m tot 5200 meter te wandelen. dat duurde toch wel drie kwartier en 't was lastig. Maar boven - prachtig en zelfs zalig te noemen. foto's zullen meer en beter vertellen dan ikke.
Vanavond vertrekken we met een nachtbus naar Lima. om misschien morgen nog een vlucht naar cusco te kunnen doen. Dit wordt echter afwachten of dit lukt.
Lima
Gisteravond dus vertrokken met de nachtbus. Uit Huaraz. 22.00 uur met maar 10 min. vertraging.
Vlotte busrit, goed geveerd materiaal. Weinig hobbelen en stoten. Toch nu en dan de ogen toegedaan en wat uiltjes gevangen, alhoewel heel comfortabel is het niet te noemen. Ze hadden ons 8 uren beloofd. Om 04.30 uur moesten we afstappen. Parada Pilas. cerca del aeropeurto. Taxi's staan te wachten. Teveel betaald, 10 soles voor een rit in een oude versleten bak van een lada. Zijn sargebuize kwam volgens mij van binnen uit. Afgezet na wat getoeter en geduld op de luchthaven. Rugzakken op de rug, waar anders, en binnen. Vendita boletos. Ze verkopen hier dus vliegtickets. Inderdaad we konden 2 biljetten kopen zonder probleem. Het was 05.15 uur. De vlucht vertrekt om 05.45 uur TANSPeru. Het gaat hier vlotter dan om een bus te krijgen.
Ticket gekocht, airtax betaald, inchecken, door de controle en het blijft maar piepen en tuten. Zwitsers zakmes blijkt de oorzaak te zijn. Mister es prohibido por la securidad. Juist alsof ik met dat pietluttig ding een vliegtuig zal kapen. Achterlaten, maar ik krijg een ontvangstbewijs en bij het terugkomen mag ik het terug gaan afhalen.
Zien of dat dat zal waar zijn. Op tijd vertrekt de vlucht. Vliegtuig voor 3/4 vol.
We zitten aan de goede kant. Ventane (venster en links). Daar is het te zien het spectakel. Inderdaad, de Andes, al zoveel keer gezien nu blinkend vanuit de lucht. Prachtig, de opkomende zon, boven de wolken. En
dit allemaal voor 69.69 Dollar per persoon.
Na 55 minuten plezier ( we krijgen een schelleke cake en een fruitsapke met koffie ) landen we in Cusco.
Cusco
Bagage vlot van de lopende band geplukt. Dan weer het gevecht met de taxi's. 5 soles signor, signor.
Mister Mister Taxi ? Si quando es ? 10 soles, zot. We gaan tot iets buiten de omheining en krijgen een taxi voor 3.5 soles. Tot aan de Plaza de Armas.
Mister we verkopen ook rondritten naar al de bekende dingen rond Cusco. Wat het kost ? Solo 100 soles mister ( ong. 1500 Bef of ... Euro ) No Gracias.
Ons bedoelde hotel had voor ons geen kamer meer vrij. We zijn de week voor de Fiesta de la Patria, dus drukke week. Veel volk, veel toeristen en veel bezet. De prijzen van de hotelkamers weten ook van de toeristendrukte, want ze zijn ook gestegen. Daarvoor zijn ze slim genoeg de Peruanen. Na wat rondgedool, omhoog en omlaag, hotel in en uit, zien we het zitten voor un habitacion doble sin bano privado. Voor 35 soles incl. ontbijt.
We slaan toe.
Douche gemeenschappelijk. Agua caliente ? aan onze frak, het was op. Later opnieuw proberen. Ondertussen , moe van wat rond te lopen, hebben we iets anders gevonden. Doble met private badkamer. Dus morgen verhuizen.
Plaza de Armas. Zonovergoten, prachtig, ze ziet er nog altijd uit zoals 2 jaar terug. De Cathedral is ondertussen wel open. Genieten in de zon. Rond 16.00 terug naar de plaza, nadat we van de voormiddag de rest van de prentkaarten gekocht hebben aan de vele verkopers overal rond. Ze denken dat wij wel honderd kaarten moeten schrijven. Ondertussen hebben we er zo'n 20 tal. Dus kaarten aan het schrijven op de Plaza de Armas.
Shoes mister ? Schoenen kuisen ? en van Signora. Christine heeft haar rode aan en ze zijn inderdaad een beetje vuil. Neen, niet nodig. Mister. Pencil, waarmee Christine aan het schrijven is in haar dagboek, for me ? For my school ? Da manneke spreekt tamelijk engels. Hier voila ge moogt het hebben. Hoe het manneke noemt ?
Franklin, was president of the states... En gelukkig dat hij is. Hij wil zelfs de schoen voor niets opblinken, mits opleg van 1 sol. Ons goed werk van vandaag zit er weer op. Dan moet je die ogen zien blinken.
Maniana. Ik heb wat T shirts meegenomen om weg te geven. Hij wil er wel een, maar ik heb ze nu niet mee, hij wil direct boter bij de vis.
Neen, we spreken af morgen op de Plaza, op dezelfde bank. Om 9.30 uur.
Tot zover...
Ja inderdaad voor ons blijkt het ook wel lang te zijn. Ondertussen 3 weken voorbij. Te verstaan dat het wat lastig begint te worden. Maar het begint in te korten. Nog 14 dagen en we eten weer frieten met biefstuk. Of een stute met gekapt. En tomatesoepe.
Maar 't is inderdaad ons eigen schuld, we hebben er zelf voor gekozen.
Cuzco dag 2
Vandaag onze tweede dag in Cusco... wij hebben ons een ticket gekocht om verschillende zaken te kunnen bezoeken. Een aantal kerken,musea en ook nog een paar incaruines buiten Cusco.
Deze nacht heel goed geslapen. ´t was al van maandagnacht dat we in een bed gelegen hadden. Vanmorgen kunnen ontbijten op de binnenkoer van het hotel. Nog niet al te warm, maar het lukte ons toch.
We wilden met de trein naar Puno gaan maandag. Maar er waren geen ticketten meer beschikbaar aan het backpackertarief van 12 dollar. We vermoeden dat de reisbureau´s die ticketten opkopen en dan zelf doorverkopen. wel nog ticketten aan 50 dollar oftewel 4 x de normale prijs. Dus met de bus naar Puno maandagmorgen.
We belden ook met Marina. Morgen gaan we met de bus naar Urubamba en zullen we haar daar zien. Zaterdag zullen we een aantal incaruines in de streek rond cusco bezoeken en zondag gaan we naar Pisac. De markt is daar
interessant volgens de Lonely planet. Wat de terugreis betreft: ik moet nog eens kijken wanneer we precies
aankomen in zaventem. ik denk rond 18.35 uur, maar ik controleer dit eens op de brief die we kregen van Sybille Soenen. Je hoeft je absoluut niet te haasten, wij wachten nu al heel de reis op alles en nog wat. Dus kan kunnen
wij ook wachten tot je aangekomen bent.
Zoveelste cadeautje gekocht voor jou vandaag maar wat ???? laatste geschenkje gekocht aan een ventje op de plaza de armas
Zoals ik deze morgen reeds aan de telefoon al vertelde, gingen we naar Urubamba op bezoek bij Marina en Arizon.
Het werd echter een blitzbezoek. Arizon was vandaag naar een dorp in de bergen voor een of andere vergadering. Marina moest nog examens Engels verbeteren. Zij heeft les gegeven in een instituut dat een opleiding biedt
in rurale technieken (dwz landbouwtechnieken) Dit instituut wordt gesubsidieerd door buitenlandse instellingen.
Arizon is afgestudeerd als burgerlijk ingenieur. Hij volgt wel nog lessen Engels (zit in de laatste maand). Elsa Katharina kregen we niet te zien. ze was juist in slaap gevallen na een moeilijke nacht.
We hebben afgesproken om morgen zaterdag opnieuw te bellen voor verdere afspraken. Wat we dan wel deden ? We gingen naar Ollantaytambo. Dit is een dorp op eg naar Machu Picchu waar nog ruines van een Incaburcht te zien zijn. Eerst opnieuw de bus naar O. vanuit Urubamba en dan verder te voet (zoals altijd). In het dorp waren er feestelijkheden aan de gang voor de festa del patria. Dit zijn optochten van alle scholen van het dorp en de omliggende dorpen. Kinderen in uniform van de school marcheren netjes in de maat.
Soms heeft de school een muziekfanfare om het geheel meer luister te geven. Ook de leerkrachten stappen mee in uniform van de school waar ze les geven. Ik zie het al gebeuren bij ons ... niet meer van onze tijd in het westen.
Bij het bezoek aan de Incaruine hebben we een viertal kinderen in klederdracht ontmoet. We vroegen hen of ze een foto wilden maken van ons beiden. Ze keken raar op - gewoonlijk worden zij gefotografeerd en niet omgekeerd. Het was blijkbaar zo`n nieuwigheid want 3 van de 4 kinderen wilden eens een foto nemen. Het meisje was wel zo clever om telkens anders te poseren. zij is dit blijkbaar gewoon om te doen. Papa vroeg naar hun adres om dan later de foto te kunnen opsturen. Ze wonen allemaal op hetzelfde adres (of beter hetzelfde dorp). Huilloc op zo'n 45 min. te voet van Ollantaytambo. De terugreis naar Cusco verliep over een andere reisweg over de Andes .
Opnieuw hoge bergtoppen af en toe met sneeuw bedekt. De vallei die we doorkruisten was net een lappendeken van verschillende kleuren groen, bruin en geel (afgemaaid graangewas). Echt prachtig om te zien.
Cusco dag 3
Vandaag is het fiesta della Patria. Dat duurt hier 2 dagen
Gisteren hebben we dus Marina Arizon en Elsa gezien. Afspraak op de Plaza de Armas. En wonder boven wonder, ze waren maar 10 min. over tijd. Dus volgens Peruaanse normen heel stipt.
Eerst zijn we samen naar de markt geweest. Daarna moest Elsa haar Yochurt drinken en zijn we in een van de vele cafeetjes binnengeweest. Wij hebben daar iets gedronken. Voor Elsa kwam er niet veel in huis van eten. Ze heeft nog altijd liever moedermelk. Ondertussen is ze 1 jaar en 5 maanden. Dan maar de borst bovengehaald.
Daarna zijn we naar de zwarte markt geweest. Met de taxi. Een eindje buiten Cusco centrum. " El Molino".
Daar zie je geen toeristen. Alleen Peruanen. Alles is hier te koop. Alles wat hier verkocht wordt is binnengesmokkeld vanuit Bolivie. Zonder taksen en belastingen. Dit is een van de oorzaken van de slechte toestand hier in Peru. In het land zelf wordt niets geproduceerd, buiten landbouwproducten en artisanale dingen voor verkoop aan de toeristen, truien, mutsen, handschoenen,... Die dingen kopen de Peruanen echter niet.
Alles wat zij kopen moet uit het buitenland komen. Merkkledij, vervalst uiteraard. In Peru zelf wordt alleen verhandeld. Doorverkoop van gesmokkelde goederen. Die dan officieel verkocht worden.
Toledo heeft hier voor een groot stuk schuld aan. Hij doet niets om daarvoor een oplossing te vinden. Alle ambtenaren die Fujimori onder zijn vleugels had zijn gewoon gebleven op hun postjes. Hij betaalt ze zelfs meer dan van te voren. Maffia, corruptie, zijn dagelijkse zaken. Buitenlandse hulpprogramma's die geld sponseren.
Daarmee worden projecten opgezet die ten dode opgeschreven zijn. In de streek van Puno wordt met buitenlands geld een woondorp gebouwd voor de campesino's. Huizen met woonkamer, keuken, badkamer,... alles erop en eraan. Als alles af is, is er geen enkele familie die in die huizen wil. Ze hebben geen badkamer van doen en blijven dus liever in hun lemen huisjes wonen. Bijgevolg, de huizen staan leeg en te verkrotten. Geld naar de vaantjes.
Ze hebben er geen verstand van.
We zijn 's avonds dan bij Marina gaan eten. Het was wel lekker. Ze waren heel tevreden dat wij daar geweest zijn.
Ze waren ook heel content met de spullen die we voor Elsa meehadden. Ze wonen in een betere buurt even buiten Cusco centrum. Vandaag was een dag van wandelen, zoals zoveel keer. Waar zijn we hier anders voor.
Op 3400 meter hoogte voel je het uiteraard. Bijna altijd gaat het omhoog of naar beneden. Deze voormiddag, Fiesta della Patria.
Een groot machtsvertoon op de Plaza. Typisch Peru. Met geluidsversterking die piept en kraakt. Groepen die marcherend voorbijkomen aan de tribune met de personaliteiten. Politie overal, mooie uniformen en de gewone bevolking langs de kant. De mensen hebben over het algemeen niet genoeg om voor zichzelf te zorgen,
maar voor feestelijkheden zoals vandaag is er geld in overvloed. Maar dat is het hem hier juist.
Morgen naar Puno met de bus.
Puno
Puno. Aan het Titicaca meer. Vanmorgen met de bus vertrokken. 6 uur rijden. vetrok om 8.00 uur. Genen bus te bespeuren.
De madam achter het loketje zegt dat het nog 15 minutos kan duren. Dus nog wat wachten.
Uiteindelijk vertrokken om 9.15 uur. Peru, we zijn het ondertussen een beetje gewoon.
Mooie rit over de altiplano. Op 4.300 meter. De weg loopt naast het treinspoor. Op een bepaald moment kom je dan ook de trein tegen die van Puno komt. Nog nooit heb ik zoveel alpaca's gezien op 1 dag tijd, langs de weg, op de weg, zodat de bus moet remmen. Zeer mooi. Op iets verdere afstand dan de bergen die nog iets boven die
4000 meter uitsteken. Een prachtig zicht. Bij een stop langs de weg kan je uiteraard weer vanalles kopen. truien, mutsen handschoenen, alpacahuiden toepkes. Al van die dingen die we niet meer nodig hebben. De hoogvlakte is hemelsbreed tussen de bergen.
Na 6.15 uur komen we aan in Puno, Voor mij de 2 de keer. Maar dan vanuit een andere richting. We hebben moeizaam afscheid genomen van Cusco, die mooie stad, wel wat triest met het koude en natte weer, maar toch.
Puno is een meer industriele stad aan het Lago Titicaca. De bus schudt ons uit in de terminal terrestre.
Een heel eind buiten de stad. Ook iets nieuws sedert ik hier de vorige keer was.
Ecuador heeft in iedere stad zo'n Terminal Terrestre. In Peru zijn ze er goed mee bezig. Een grote verbetering voor toeristen zoals wij. Alle maatschappijen en bestemmingen vanuit 1 plaats.
Eerst informeren naar de prijs van onze volgende busrit, naar Arequipa. Daar worden we al aangeklampt door een verkoper van hotelkamers, busreizen, uitstappen op het meer. We horen hem wat uit en hij kan ons een hotelletje aanbevelen voor 30 soles. Met baño privado en agua caliente todo el dia. Inclusief de taxirit ernaar toe. Heel dicht bij de Plaza. Dan een andere verkoper die ziet dat we aan het luisteren zijn. Er onstaat bijna een gevecht tss. de verkopers. We kiezen voor een andere die iets heeft voor 20 soles. Ze slaan mekaar bijna een blauw oog. ( Geert zal zich nog wel de Nasca en Pisco story herinneren ) We laten ons voeren. We komen terecht in hotel Los Portales. verdju, hetzelfde hotel van voor 2 jaar. Ik herken het uiteraard direct. Hier is het zeker goed.
De receptie. Buenas tardes. un habitacion doble ? De verkoper staat naast mij. Wij hadden eerst de kamer gezien en het warm water gecontroleerd. De meneer achter den toog zegt. Si si, 25 soles. De verkoper heeft niet verstaan wat ik tegen hem zei, want het was in het vlaams. In het spaans kon ik wel duidelijk maken ( met gebarentaal ) wat ik bedoelde. OK voor 25 want het is het waard. Maar Haverbeke zo bij zijn... trachten te
pakken,... hij ( de verkoper ) haalt zijn boekske boven om nog een paar uitstappen te verkopen. Daarvoor zal hij toch vroeger moeten opstaan zulle, dan kent hij mij nog niet.
Ik heb hem duidelijk gemaakt dat hij het kon aftrappen. Het mooie was dat hij aan de hotelbaas 3.5 soles moest vragen om de taxi te betalen. Hij had zelf geen geld mee. Ondertussen een goeie “chocolate caliente” gedronken en een heel rappe internetverbinding, rapper dan thuis, stel je voor in Peru.
Morgen de Uros eilanden, met den boot. reeds betaald. de madam 4 sol van
hare prijs doen afdoen.
Hopelijk mooi weer op het water.
Overmorgen naar Arequipa met de bus.
En dan lichtjes noordwaarts naar Lima toe
Puno 2
Vandaag zoals gepland Uros eilanden of de Islas Flotantes. De Floating Islands. Met tattor ( riet ) maken de Uros bewoners een platform van ong. 2 meter dik riet. Het ene boven het andere. Dat blijft drijven, vandaar...
Daarop maken ze, weerall in riet huisjes en kotjes, waarin ze naar gezegd wordt wonen. Dat wonen is enkel overdag. Vroeg in de morgen gaan ze vanuit Puno naar hun residenties ( hun buitenverblijven ) en daar ontvangen ze dan de toeristen. Ze leven van visvangst en toerisme. In totaal zijn er op het Titicacameer 45 van die eilandjes.
We hebben er een stuk of 3 bezocht. Van het ene naar het andere met een van hun zelfgemaakte rieten vaartuigen.
Drie weken tijd hebben ze nodig om die boten te maken. Ze gaan 6 maaden mee en dan zijn ze naar de stokken. Ze rotten weg. De eilanden echter gaan zo'n 8 tot 10 jaar mee, dan moeten ze een nieuw maken.
Dit bezoekje aan de eilanden was toch een stuk beter dan de vorige keer. Toen moesten we nog doorvaren naar Taquile en dat duurt 1.5 uren. Vandaar moest het de vorige keer nogal rap gaan. Nu hadden we wat meer tijd en uitleg. terug op het vasteland, moesten we nog ons ticket voor Arequipa gaan kopen. Dan maar met de velotaxi. Dat manneke mocht nogal duwen, maar hij kiest er uiteraard zelf voor want hij komt zagen en fretten om ons te mogen voeren. De totale rit kost ons 6 soles. Op de plaza de armas hadden we weer eens de gelegenheid om onze bergschoenen met speciaal product te laten behandelen door een van die jonge kereltjes.
Na wat gebabbel met dat manneke haal ik de zoveelsten T shirt boven en vraag hem hoeveel hij daarvoor geeft. Hij blijkt nogal verwonderd als wij zeggen dat hij hen mag houden. Preus lijk 40 vertrekt hij met veel Gracias en Thank You 's. Na wat eten en door de markt lopen is er niet veel anders in huis gekomen. We hebben niet veel gewikkeld.
In de zon op een bank. 19 graden, is wel te doen.
Arequipa
vandaag van Puno naar Arequipa met de bus. Het is nog vlot gegaan. We vertrokken redelijk stipt (slechts 15 min. te laat). Eerst naar Juliaca (meer noordwaarts) en dan naar het zuiden over de Andes. Dit voor de zoveelste keer, maar die bergketen doorkruist het land van noord naar zuid. Over meer dan 4.000 meter - we zagen weer lama´s, vicuna´s en roze flamingo´s aan een laguna (heel groot). Ook veel vuiligheid langs de weg gezien. Die Peruanen smijten maar alles op de grond, ze kijken echt naar niets. Terwijl in de steden als Cusco, Puno en nog andere er stratenvegers rondlopen. Dit is een manier van mensen een job te bezorgen. De Andes toonde zich in een andere vorm, heel veel ruw landschap (alleen steenbrokken en wat kort gras een beetje te vergelijken met het gras in het Zwin) Papa zegt dat dit steppengras is, het groeit in kleine struikjes). Na een drietal uur heeft de chauffeur halt gehouden aan een wegrestaurant naar peruaanse normen. De toiletten buiten in de natuur want diegenen die gemetseld waren, waren niet afgewerkt (geen deuren, geen wc´s). De streek van de vulkanen hebben we ook doorkruist, toen had het landschap meer iets weg van een maanlandschap. Beneden in het dal zagen we in terrasvorm de groene kleuren van verschillende gewassen.
Het klimaat is hier heel wat aangenamer dan in Puno (minder hoog, slechts 2400 meter) Hier groeien palmbomen, dus moet het klimaat gunstig zijn. de taxichauffeur zegt dat het overdag goed weer is, ´s avonds en ´s nachts
koeler. Op de plaza de Armas vernieuwen ze aan alle winkels de onderkant van de muur, misschien een gevolg van de rellen einde juni? De kathedraal wordt op 15 augustus plechtig heropend na de herstellingen te wijten aan de laatste aardbeving. Hoger komen we nu niet meer, we rijden langzaam naar de zee toe. Hier blijven we twee nachten. Vrijdagmorgen om 6.30 uur (je leest het goed) zo vroeg vertrekken we met de bus naar Nazca. de rit duurt 10 uur.
In een winkeltje van baby alpaca een mooi truitje gezien, nog niet gekocht. nog een nachtje over slapen.
Onze terugreis hebben we vandaag bevestigd in een agentschap van Iberia hier in A.
Arequipa, dus La ciudad blanca, de witte stad.
Ons gepland hotel, voor zover je dat kan plannen uiteraard, hier in Zuid Amerika, was totaal bezet. Dus na wat zoeken kunnen we een goed prijs beklappen met de eigenaar en zijn dochter. Goed hotelletje "Hostal El Cacqique",
30 soles voor met 2 per nacht. Kan erdoor.
Deze morgen na een nacht goed slapen in perfecte bedden en na gisterenavond te zijn gaan eten op de plaza de Armas, op het balkon van de arcades. Wat dat eten betreft: Zowat alle restaurantjes van de plaza zetten hun mannekes en meiskes beneden om de klanten toch maar in hun boîte te krijgen. Ze denken serieus dat we honger hebben voor 14. En dat we de kosten kunnen laten oplopen tot 100 soles de man.
Wij zijn maar gewone werkmensen. Zij worden betaald per kop dat ze binnen krijgen. Wij beloven aan iedereen dat we zullen komen…
Deze morgen dus.
We hebben de keuze uit verschillende mogelijkheden. Monasterio La Recoletta, Convento Santa Catalina, naast Museo Santuarios Andinos. Nog andere musea, maar we komen van nu al tijd te kort. El Misti ( een vulkaan van 5.800 en een beetje, met besneeuwde top) ligt achter ons. Een prachtig zicht. Santa Catalina staat eerst op het menu. Hetzelfde klooster als in Cusco. Hier wel veel groter en mooier van architectuur. Er is een deel “monasterio clausura” in gebruik door ong. 20 slotnonnen. Maken zeep voor vette huid en rozencreme voor droge huid.
Laat ze maar doen.
Een tweede deel is het vroegere slotklooster. Een derde stuk van het geheel was het werelds gedeelte.
Het derde deel was bestemd voor de meiden en bedienden van de kloosterzusters. Volgens wat ze meebrachten ( van geld en goed ) kregen ze een grotere en mooier ingerichte cel. Van in dien tijd was er al onderscheid. Bij ons trouwens ook in de kloosters.
Echt mooi. De moeite. Volgens de hotelbaas, een heel behulpzame en vriendelijke man, is de prijs echter overdreven. Inderdaad 25 soles de man. Ze kennen er wat van. Maar toch spijt het ons niet van ons geld.
Laat in de voormiddag rond 11.20 uur steken we de straat over. Het Museo Santuarios Andinos. Bij het vorig bezoek aan A. in 2000 niet gezien. Dan was het meisje op reis. Vandaag dus was Juanita blijkbaar wel thuis samen met haar vriendinnetje. Het bezoek omvat 2 delen. Een video over de vondst van het meisje en andere mummies, en een bezoek met een gids aan het museum. Voor de gids moeten we kiezen welke taal. Voor ons gemakkelijk. Alles wat ze aanbieden, buiten spaans, verstaan we goed. We kiezen voor Duits. Het is ne keer iets anders. Daarvoor dienen we 20 minutos te wachten. OK.
Op de binnenkoer, in de zon op de bank. Herinner je die binnenkoer Geert en Stefaan. Met de lampekapjes van bloempotjes. De video is wat versleten, maar zo zien we hoe het allemaal gegaan is. National Geographic heeft de film gemaakt. Video in het engels. We zijn met 5 voor de rondleiding in het museum. Onze gidse is niet alleen mooi om zien, ze spreekt ook nog heel verstaanbaar de duitse taal. Niet zo evident hier in Peru. Verschillende zalen tonen de originele vondsten. Kleren, doeken, aardewerk, beeldjes in goud, zilver en koper. Alles origineel, onder een plexi kap. Geaclimatiseerde ruimtes. In de laatste zaal staan dan de beide lichamen. Ingevroren. Zo werden ze ook gevonden. Formidabel, prachtig om te zien hoe 500 jaar later de beide kinderen nog mooi bewaard zijn. Site te bekijken. http://www.ucsm.edu.pe/santury
We kijken onze ogen uit, maar nemen ze achteraf weer mee. De gids heeft geen vaste prijs, maar een fooi mag, wat we dan ook doen. Ze heeft ons tenslotte heel goede uitleg gegeven. Terug buiten besluiten we dat de toegangsprijs (15 soles de man, zonder de gids), niet goedkoop is voor dergelijk klein museum, maar meer dan de
moeite. We zoeken ons wat te eten. Weeral. Lekker, sanduche con pollo. Ondertussen is het reeds 14.00 uur.
Een wandeling richting Rio Chile. Richting La Recoletta. We zijn een halfuur te vroeg. Besluiten om terug te keren en eerst een ijskreem te gaan eten. Dan nog wat van de stad en de zon genieten. De schoenpoetser van deze morgen, die we een sandwich met pollo betaalden, hebben we niet meer gezien. Vanavond moeten we weer het eetgevecht trachten te winnen. Het zal lukken. Eerst onze fles wijn leegdrinken met chips op de binnenkoer van ons hotelletje, de was binnenpakken, rugzakken klaarmaken. Morgen om 5 uur op. 6.30 vertrekt de bus richting Nasca.
10 uren, 't zal lastig zijn, maar het is onze schuld.
Nazca
We hebben veel zand gezien. Steenbrokken, ruwe berglandschappen en de zee. El Pacifico, zoals ze het hier zeggen.
Gisterenavond nog goed gegeten in Arequipa. La Broccetta. Staat vermeld in de Lonely Planet. Goed eten, goede muziek. Zelfs Jeff Buckley. We moesten vroeg weg deze morgen. Opgestaan om 5 uur. Vetrek met de bus om 6.30 tis te zeggen om 6.45 uur.
Nazca heeft niet veel te bieden. Moesten ze de LINES niet hebben dan komt er hier geen katte, laat staan nen toerist. Morgen het Chuacilla kerkhof. Dan in de namiddag naar Pisco. We zijn dan al zaterdag en we moeten niet werken.
Nazca dag 2
Vanmorgen zijn we naar het Chauchilla kerkhof geweest. Misschien herinner je je dit nog van toen papa hier was.
Allemaal graven van de pre-incaperiode waarin ze mummies, potten, gebruiksvoorwerpen gevonden hebben. Het kerkhof beslaat zo´n 2,5 km op 500 meter. Voor de bezoekers werden een 12-tal graven gereconstrueerd en die
zijn dan te bezichtigen. We bezochten ook een keramiekatelier en een werkplaats voor de extractie van
goud uit rotsblokken. Beide dingen waren wel de moeite om te zien. Meer de moeite dan 2 jaar terug.
Dan hadden we als gids de bekende " Jesus" uit de Trotter gids. Mijns inziens profiteert diene vent daar een beetje van. De gids nu was een jongen die we 2 jaar terug in ons hotelletje zagen, La Estrella del Sur.
Hij spreekt aardig wat nederlands. Volgens mij geleerd van de hollandse dames waarmee hij nu en dan eens op schok was. Maar hij deed erg zijn best. We zullen hem terug zien in Pisco, als begeleider van de tour naar De "Islas Ballestas" met een van de groepen touristen.
Deze namiddag dan weer met de bus naar Pisco (ongeveer 3 uur 15 min).
Redelijk vlot een hotel gevonden in het centrum van dit stadje. Hostal "Hispana" van de vorige keer was volledig volzet. Wat is dat hier met al die touristen ? Dan maar een ander op aanraden van een van de verkopers van uitstapjes naar de "Islas Ballestas". Hostal " EL Eden", hebben we al ne keer gehad. We betalen 35 soles per nacht voor "una doble con bagno privado", redelijk, 't is eigenlijk de prijs.Vanavond een paar bureau's afgelopen om een excursie voor morgen te boeken. Niet al te vlot gegaan. Maar dit is ook Peru.
Overmorgen maandag gaan we om 9.00 uur met de bus (voor de laatste keer)
naar Lima. We durven het niet te riskeren om pas dinsdag van hier te
vertrekken (gezien de ervaring met staking een paar weken geleden).
Pisco
Gisterenavond zoals gezegd de typische Peruaanse manier van doen. Veel beloven en letter geven. Die mensen zijn zo gemaakt. Als je hen iets vraagt, dan geven ze je gegarandeerd een antwoord, juist of niet, trekken ze zich niet aan. De weg naar ergens, die richting, ze weten het op geen honderd uren, maar toch doen ze het uiteen.
Ook de verkoop van arrangementen. Normaal duurt iets altijd langer dan ze je zeggen, bv. busrit. 3 uren is 3.5 uren, alst wel gaat. Behalve als ze je iets verkopen. Een uitstap van 3 uur duurt 2 uur. Met 1 uur wachten in begrepen is dat natuurlijk ook 3 uren. De soles en de prijs blijven onveranderd. Lepe buzzen, zijn het.
El tour para Paracas y Islas Ballestes, Mister, seguro, 45 soles. Als je dan zegt OK schrijf maar op. Lo siento Mister, maar voor morgen gaat dat niet meer,de boot zit vol. Het kan echter wel als je de volle 55 soles betaalt.
Inderdaad lepe buzzen.
Vandaag, vanmorgen, bij de dikke madam gaan desayuneren. Het verschil tss. desayuno continal en normal ? Ze weet het blijkbaar zelf niet. De prijs is wel het dubbel. Dan zonder Jugo ? Hoeveel dat kost. Wij zouden van de prijs de prijs van de jugo aftrekken. Madam niet. Aparte koffie rekenen, aparte boter, aparte mermelata en
broodjes. Kwestie van geleerd te doen zeker ?, en goed te verdienen.
7 uur zou stipt de bus vertrekken. Zeker maken dat ge antijdens zijt. Wie is er niet ? De bus en de verkoper. Hora Peruana.
Dan toch een bus. betalen, en 2 x rond de Plaza voyageren in 15 min. tijd. Van het ene hotel naar het andere. Wat ze zochten ? Gene mens die 't weet. Passagiers zeker. Toch geraakt de bus vol. En dan zijn we om 8 uur op de vertrekplaats van de boot El Chaco
( herinner je Geert ?).
Het is een halfuur rijden. 7 uur vertrek + half uur = 8 uur aankomen.
Overtrokken weer. Het smuikt zelfs een beetje. De ruitenwissers van de minibus werken niet.
De boot vertrekt met wij en de gids aan boord. arm gekleed, boven de Polartec onze vest. Onze mutsen en handschoenen liggen in ons hotel. Spetter spetter, tegen wind, hoe verder we komen hoe groter de golven zijn.
Ik kan vergelijken met de vorige keer. Warmer weer, zon, meer Sealions, minder pinguins, geen Condors.
Nu koud, lege fakken van sealions, minder lawaai ( wegens te leeg), minder lang op het water. Goede gids.
Om 10 uur zijn we terug. De verkoper ( die ik nog altijd niet te ver vertrouw ) laat ons weten dat de toer naar Paracas pas om 11 uur vertrekt, met another guide. OK We houden de tijd in het oog, maar komen bedrogen uit.
Het busje vertrekt, hoe ze het doen om de juiste personen in de juiste busjes te krijgen, weet ik niet, maar het lukt. De geordende wanorde misschien. Talent hebben ze wel, als het daar op neer komt. Paracas, national reserve. 35.200Ha groot Woestijn en stuk oceaan. Moet dienen als tussenstop voor de trekvogels die van de polen naar Patagonie vliegen. Komen daar de nodige reserves op doen. Pelikanen, roze flamingo's, en vogels die we niet kennen. Het museum van de Paracaspeople laten we voor wat het is als we horen dat de belangrijkste stukken van deze cultuur in Lima zijn in het nationaal museum. Een wandeling van 15 min. naar de mirador. Zonder verrekijker zie je ze lopen, maar groot zijn ze niet. Dan verder naar La Cathedral. In de rotsformatie uitgesleten door de bonkende golven. Mooi om in te lopen, op tijd wegspringen voor het
aankomende en opspattende water. De italianen riskeren zich ver en houden er natte voeten aan over.
Dan terug naar boven, door het zand, lastig. Vanop een uitkijkplaats kan je een foto nemen. Mooi.
Terug het busje in door de woestijn naar het vissersdorpje op het puntje van de "peninsula". Rustig, ruikt naar vis. Koffie voor 1 sol. Rijk zullen ze er niet van worden. Dan terug, de gids belooft ons terug in Pisco te deponeren om 16.20. En dat is wel waar. Hopelijk vanavond beter eten dan gisteren. Geen pescado meer die maar half doorbakken is en pollo die je kan wegblazen. Morgen naar Lima met Ormeño. 9 uur vertrekken, als' t waar is.
Naar Lima
De volgende morgen naar Lima.
Liever een dag te vroeg dan te laat. Ons vliegtuig vertrekt normaal gezien stipt.
Bus om 9 uur. Vergeet het Ormeño, de beste busmaatschappij, mijn voeten.
Na zowat 3 kwartier arriveert een minibusje. Para Lima ? Par aqui.
Zeg dat we niet met dat spul naar Lima gaan gevoerd worden he?
Nee tot zowat 20 Km verder, daar staat een dubbele bus, met scharnierpunt in het midden, te wachten.
Wij dan daarop. Bagage in de koffers en weg.
De buschauffeur zegt ons bij het opstappen dat we op onze spullen moeten letten. Dat er zeer dikwijls gestolen wordt op dit traject. Wij doen ons best.
Onderweg zien we een autoaccident. Het eerste in al die tijd.
We komen terug aan in ddie miljoenenstad. Hier krioelt het werkelijk.
Op deelfde plaats als devorige keer in 2000. De binnenkoer van de busmaatschappij.
Lima heeft nog geen “Terminal Terrestre”.
Een vriendelijke taxi voert ons tot in het centrum van Lima. Plaza de Armas.
Hotelletje zoeken. Vorige keer hostal España, nu Hostal Wiracocha. Vlak aan de Plaza de Armas. Goede kamer, wat duister maar allé. Douche, warm water. No problem.
Het is voor 1 nacht en kost 30 soles. OK
Eerst de wandeling inclusief verkenning van de stad. Wat rond de Plaza gelopen.
Op de Plaza zelf hebben we weer de gelegenheid om vanalles te kopen.
Oude munten van één of andere jonge gast. Da dondé Sign. Belgica.
Mendoza, Club Brugge. Onvoorstelbaar. Ze weten dat Club de beste ploeg is.
Ik krijg een munt cadeau. En of ik munten heb van Belgica. Euro, die kennen ze ook al.
Een oudere madam die erbij komt staan doet teken dat we ons niet mogen laten gaan aan dat manneke. Dat hij niet te vertrouwen is. Een echte verkoper. Ondertussen zijn er nog een aantal andere gasten bij komen staan. Raar volk. Ze kunnen het goed zeggen…
De politie houdt het plein in het oog. Want bedelen en schooien en vanalles verkopen op de plaza betaamt niet. Peru, Lima 2003. Rechtover het paleis van Toleda, el presidente.
Er is op de binnenplaats van het paleis wat over en weergeloop en er rijden grote Mercedessen op en af. Belangrijke gasten ? De soldaatjes lopen perfect in het gelid.
Juist een bende aapjes.
Voor vanavond zullen we wel wat te eten vinden. Aanbod te over.
We willen nog eens Peruaans eten. Een menu met alles in. Voor, hoofdgerecht dessert en drank. Jawadde. Het is wel te eten, maar we eten er toch niet zoveel van.
We zullen het wel nooit gewoon worden dat “lekker eten”. Het meiske brengt de rekening en de drank moeten we blijkbaar afzonderlijk betalen. Ik laat mij niet doen.
Uit princiepe… beloofd is beloofd. Ik ken nu reeds een beetjes spaans. En win het gevecht. De bazin kijkt lelijk naar mij. Maar ik geef liever dat geld aan een kind op straat.
Morgen naar het Museo National. Ergens iets aan de buitenkant van Lima.
We gaan te voet. Wij kunnen dat. Na heel lang lopen komen we in de buitenbuurten.
Een grote boulevard met de nodige shops langs de kant. Je kan hier een auto kopen in losse stukken in al de “winkels”. Het is toch verder dan we denken. En ons kaartje in de Lonely Planet is niet groot genoeg. De bewuste straat staat er niet meer op.
Een vriendelijke mevrouw zegt dat het nog ver is, veel te ver te voet en niet veilig “ por los tourtistas”. Ze roept nen taxi en laat ons afzetten vlak aan de voordeur van “El Museo”. Wij betalen na ong. 20 min. Taxirit. Nog een geluk van dat wijveke.
Het museum is wel de moeite waard. Alles over de bewoners. Eigenlijk zou dit heel goed zijn als start voor een tocht door Peru.
We herkennen de beschavingen en de plaatsen waar we geweest zijn.
Rond de middag sluiten we ons bezoek af. Onderaan in het gebouw is er een zaal waarin je van bovenuit kan kijken, door het plafond. Een baletles is aan de gang. Die slanke meiskes en jonge gasten kennen er wat van.
Buiten wacht een taxi en wil ons dubbel en dik doen betalen. Hij zegt dat hij op dit tijdstip een groot uur moet rijden naar de Plaza de Armas, met als dat verkeer, vandaar de dure prijs. We lopen nog wat te voet verder. Hij moet maar van iemand anders trachten te profiteren.
Na een tijdje lopen komen we in bekend gebied van deze voormiddag. Nu krijgen we wel een taxi voor een goed prijs.
In het centrum is er zelfs een “groot warenhuis”. Echt chique. Maar ontoegankelijk voor de meeste Peruanen. We schamen ons een beetje als we binnengaan, de “ toeristen “.
Verse pistoletjes en schellekes jamonada. Dat zal smaken.
We krijgen niet genoeg van het wandelen en gaan naar één van de andere Plaza's.
Maar we laten ons toch voeren door een taxi amerikaanse bak voor een goed prijsje naar
Plaza San Martin. Daar kunnen we ons boterhammetjes opeten.
De snoepverkopertjes lopen hier ook rond. Ik kan niet weerstaan.
Een ander ventje loopt maar wat mee met zijn moeder en zij vraagt ons om haar snoepen te kopen. We hebben er al. Ze verdwijnt met haar kleine op haar rug en de oudste aan haar hand. Jaman. Je kan niet aan iedereen kopen.
We beginnen aan ons middagmaal, broodjes met schellekes jamonada. Het klein manneke is daar ondertussen terug. Hij vraagt of hij een broodje krijgt. Natuurlijk.
Moet er jamonada op ? En in twee snijden met mijn mes? Moet ik het in de papieren zak steken ? Ja, allé vooruit. En gelukkig dat hij is. Hij loopt tot achter een muurtje en verdwijnt. 5 minuutjes laten is hij daar terug. Hij vertelt dat hij het broodje gedeeld heeft met zijn broertje en zijn mama. Of hij nog een broodje moet hebben. Natuurlijk.
Wij gaan biet omkomen van de honger. Hij huppelt terug naar zijn moeder.
Soms is het simpel, voor ons… maar voor hen heel wat minder.
Bij het terug naar de Plaza de Armas lopen gaan we door de grote winkelstraat.
Veel volk. We lopen met de stroom mee. In tegenovergestelde richting komt er een stoere kerel op ons af – ik vermoed een Columbiaan – of wij Canabis of Marihuana wensen te kopen. Heel onopvallend komt die vraag. Wij doen alsof we niets nodig hebben. Hier is alles te koop.
Op de Plaza zien we de verkoper van de Coca thee terug. Of ik nog een doos moet kopen ? Gisteren kost die 15 soles. Ik kocht ze voor 10 Soles.
In het “groot warenhuis” staat ze voor 5.9 Soles. Ik vertel het hem en hij lacht.
Hij heeft goed verdient. Eigenlijk is het mijn schuld. Ik moet mij maar niet laten doen.
Om 20.15 uur vanavond gaat ons vliegtuig de lucht in.
We maken dat we rond 17 uur in de luchthaven zijn. Je weet maar nooit.
Taxirit kost 10 soles, na wat gepallaber.
In de luchthaven moet ik nog mijn “ Victorinox piepklein zakmes” gaan terughalen dat aangeslagen werd bij de eerder vlucht van Lima naar Cusco. Papieren bevengehaald.
Blijkbaar is er nog iemand die gevaarlijk spul meehad. Wij wachten ong. 30 minuten en dan krijg ik mijn zakmes terug.
De luchthaventaks van 25 US $ per man moet nog betaald worden.
Boarding om 18.30 uur. Dan nog wat wachten. De vliegreis valt al bij al nog wel mee.
Om 22.30 uur gaan de gordijnen dicht en het licht uit. SLAPEN.